Kızımla Konuşmalar

Baba: N’oldu kızım, yüzün düşmüş?
Kızı: Yok bir şey baba, yorgunum…
Baba: Ben kızımı tanıyorsam, bu yorgun değil üzgün çocuk yüzüdür?
Kızı: (Isrardan rahatsız bir şekilde) Baba yok bişey dedim ya…
Baba: Peki, seni rahat bırakacağım ama bikaç şey söylememe izin ver.
Kızı: (Gönülsüz) Ne var baba?
Baba: Ne zaman zorlansan, bişeyin içinden çıkamasan eve gelip, odana kapanıyorsun. Biliyorum, sana kötü hissettiren durumları konuşmak senin için zor, zamana ihtiyaç duyuyorsun ama seni böyle bir başına bırakamam. Hiç olmazsa ‘şimdi değil baba, sonra konuşalım’ de, senin zamanını bekleyeyim. İzin ver yanında olayım.
Kızı: (Gözlerini kaçırır) Söyledim ya bişey yok…(Bir an düşünür) Tamam sonra konuşuruz ama bir daha bişey sorma..
Baba: Tamam, sormam. Yanında kalayım mı, söz hiç konuşmam.
Kızı: Tamam ama hiç… Sadece bebeklerimi uyutalım birlikte.
Baba: (Sarılır)

Devam edecek…